Ik ging helemaal kopje onder

Hoe is jouw vertrouwen in het leven? Geloof je dat jij jezelf geen zorgen hoeft te maken of ben je wel eens bang dat je kopje onder gaat? Ben jij vooral druk om dat te voorkomen? Ben je hard aan jezelf aan het werken, uren aan het mediteren en affirmeren om je iets beter te voelen over jezelf. Ik riep heel lang dat je dan moest beginnen met jezelf. Jezelf op 1 zetten en zelfzorg/zelfliefde de hoogste prioriteit geven. Ik kwam er best ver mee. Had mezelf jaren geleden ook zo 'gefixt'. Ondertussen was ik alweer aan de zoveelste opleiding begonnen en genoot ik uit pure luxe van mezelf onderdompelen in de spirituele wereld. Ik zag om me heen veel mensen die telkens weer dachten hun leven onder controle te hebben, de heilige graal gevonden. Om vervolgens zichzelf weer tegen te komen, of de ander. Waar de één een steeds negatiever zelfbeeld overhield, werd de ander steeds kritischer op de wereld om zich heen. Ze verloren zichzelf in de volgende therapie, nog een reading, nog een plantmedicijn of een trancedente reis tot ze zoveel goeroes nagepraat hadden en geen idee meer hadden; ‘wie ben ik eigenlijk’.

Ik werd steeds sceptischer over wat ik leerde, tot aan reikimaster kwam ik… om vervolgens te voelen dat ik veel moeite had om zeker te stellen of ik zelf zuiver te bleef. Mijn intuïtie werd wel sterker al trok ik mezelf ook daarin steeds vaker in twijfel. Onrustig zou je het wel kunnen noemen. Al die tijd wist ik al dat wanneer ik echt instant geraakt werd, ik op het goede spoor zat. Dus op die pure eerste emotie ging ik varen. Ik werd geraakt door steeds meer, van 'toevallige gesprekken' en zeker ook door bepaalde muziek. Was ik dan toch nog niet helemaal zo stabiel als ik dacht? Ik besloot om die momenten bewust aan te vliegen (zoals ik dat ook aan mensen in mijn praktijk adviseer:) Door bewust waar te nemen; wat ging eraan vooraf, wat gebeurd er in het moment en wat kan/wil ik er mee...

"Shit, volgens mij geloof ik" Het waren de liedjes die bij beter bestuderen van de tekst over God bleken te gaan. Het waren soms heel concrete beelden, van een vrouw met mooie doeken. Het bracht me bij Maria Magdalena en terug bij mijn fascinatie voor haar na het horen van “i don’t know how to love Him”. Want de richting waarin ik getrokken werd, werd steeds duidelijker, maar hoe ik kon houden van een man die 2000 jaar geleden leefde, waar een heleboel religie omheen hangt en waar behalve een patriarchaat ook heel wat andere misstanden aan kleven. En toch. Na wat omwegen, waarin ik stiekem bleef zoeken naar redenen om niet te geloven, kwam ik uit bij het boek 'Volgens Maria Magdalena’ van Marianne Frederikson. In dat laatste hoofdstuk viel nog net niet een kwartje, maar wel een kitsch beeldje van Maria, de maagd, letterlijk kapot op de grond. Een beeldje dat voor mij symbool stond voor mijn geloof in de vrouwen, in diens intuïtieve gaven, maar ook voor de intelligentie waarmee vrouwen zo vaak weggezet waren in de geschiedenis, van hoer tot heks en arrogant. Hiermee hield ik lang afstand van de mannelijke kern. Het geloven in Jezus en God zag ik als iets hopeloos ouderwets. Dát verhaal lag in de weg. Tot die dag. Ik gaf me over Afgelopen voorjaar ging ik kopje onder! En niet zoals jaren geleden en menig dertiger doet in een burn-out. Ik ging letterlijk kopje onder, nadat ik tot geloof kwam, eigenlijk juist toen ik eindelijk stevig genoeg stond om de ongelovige reacties op mijn ervaringen aan te kunnen. Die volwassen doop, in natuurlijk water, precies zoals meer dan 2000 jaar geleden in de jordaan werd gedaan, die had me ruim een jaar eerder al nieuwsgierig gemaakt. En omdat ik dat zag als een ritueel waarvoor je echt zeker moest weten waar je Ja tegen zij, melde ik mij aan voor een Alpha-cursus. Het was een bijzondere ervaring. Ik begon nog met mezelf verontschuldigen, dat ik het gewoon voor mijn wereldbeeld wel eens interessant vond, maar eigenlijk wist ik wel beter. Het waren hele fijne avonden met mooie mensen, ontdekken hoe heerlijk ik het vond om hele avonden over God te praten, maar ook de open sfeer waarin ik ook alle vragen en scepsis die nog in mijn achterhoofd speelde kwijt kon. Ook niet onbelangrijk waren de mensen die mij konden uitleggen hoe de bijbel echt geïnterpreteerd moet worden in het juiste historische perspectief. Voor ieder die ook maar een beetje nieuwsgierig is echt een aanrader, juist al je vragen en twijfels zijn welkom, er wordt je niets opgelegd. De cursus is overigens ook heel interessant wanneer je wel bewust gelooft, maar de verhalen waarin je gelooft en de manier waarop dat in je leven speelt nog eens opnieuw wilt onderzoeken.

Koudwatervrees Voor mij was deze Alpha cursus wel het laatste zetje, het hielp me bij de spreekwoordelijke koudwatervrees. Ik wist nu waar ik Ja tegen zou zeggen dus dat wilde ik dan ook doen. Iets dat ik van mijn pubertijd tot het moederschap echt nooit zou hebben geloofd dat dit zou doen. Want ook al was katholiek opgevoed, eigenlijk op een heerlijk vrijblijvende manier, maar ik voelde al die jaren vooral de weerstand voor de schijnheiligheid die ik ervoer in deze vrijblijvende katholieke wereld. Een overtuigd Atheïstische grote broer had hier een grote invloed in en zo was daar het het recept om me officieel uit te laten schrijven. Tot op die mooie zondagochtend stapte ik, na mijn geloofs getuigenis, het water in. ‘Sterven met Jezus en opstaan in een nieuw leven’ wordt er dan gezegd. Het voelde kort daarvoor nog raar om mezelf christen te noemen, maar ineens klopte het. Ik deel er lang niet zoveel over als dat ik stiekem van binnen wel zou willen. En dat is wat me nu nog bezig houdt. Want waarom is dat?

“Fijn dat het je helpt” Ik durf zo vaak af te wijken, voor een groep onbekenden te spreken, mijn mening te geven, mijn baan op te zeggen, mijn droom volgen en er uren openlijk over praten etc maar waarom voel ik dan toch een rem om openlijk voor mijn geloof te gaan staan… een subtiel hangertje waar een kruis ingegraveerd is met een bloemetje, want een los kruisje valt zo op… We leven in een seculiere wereld, waarin geloof iets is geworden dat je vooral achter je eigen voordeur houdt of met een select groepje gelijkgestemden beleeft. Spiritualiteit in bredere zin is wel meer geaccepteerd, lekker met de trends mee, want een buddhabeeldje koop je eenvoudig bij de Xenos. Het voelt echter als laster voor de goddelozen om te vertellen hoe enthousiast je over een vers uit de bijbel bent. Je voelt een oordeel, want met alles wat de wetenschap heeft aangetoond ben je toch wel heel naïef als je God nodig hebt. Of je hoort iets als “fijn dat het jou helpt” alsof je hulpeloos in de put zat en wanhopig aan Jezus vastklampt om er weer bovenop te komen. Rebel heart Zoals ik al eerder schreef kwam ik juist tot geloof toen ik na jaren persoonlijke ontwikkeling juist weer heel stevig in mijn schoenen stond. Ik weet ook niet of ik in mijn mindere tijden het lef had om me over te geven aan iets dat zo groots en kwetsbaar tegelijk voelt. Wat ik wel weet is dat het mijn rebelse karakter was dat het al die tijd eerst zelf wilde kunnen, op mijn manier, tegen de stroom in, zonder opgelegde regels. Ik ging dwars door mijn scepsis heen wanneer ik in de new age weer iets ontdekte dat te mooi was om waar te zijn. Ik wilde het zelf ervaren, zelf snappen hoe het werkt en zelf oordelen wat ik ervan vond. Tot ik voelde dat mijn rebelse karakter ongezonde trekjes kreeg bij het lezen van christelijke visie op veel dingen die ik deed. Misschien ken je het wel, wanneer we een nieuwe waarheid ontdekken over iets waar we zoveel identiteit aan ontlenen, dan gaan je in de verdediging, misschien wordt je zelfs boos… toen ik mij eenmaal overgaf voelde het alsof ik mijn rebelse hart aan God gaf. Maar ik geloof dat Hij dat helemaal niet van mij verlangd. Er is een reden dat er zoveel verbanden te leggen zijn tussen de secularisatie en de druk op de (mentale) gezondheidszorg, alsook dat er terecht veel kritiek is op hoe sommige kerken zich verhouden tot de maatschappij en tot elkaar. Sterker nog, wanneer je jezelf goed in Jezus verdiept was Hij zelf ook een aardige rebel. We hebben soms gewoon een beetje rebellie nodig en die rol vervul ik met liefde.

Evangeliseren En dan nu? Ik schreef al dat ik weerstand voel om vol voor mijn geloof uit te komen, maar dat wat het voor mij betekend gun ik iedereen en zoals ik mijn enthousiasme voor mooie uitzichten, broodbakken, whatever, graag met anderen deel, zit er iets in mij dat soms wel iedereen op straat zou willen aanspreken om ze te vertellen hoe heerlijk het is om God zo’n rol in je leven te laten spelen. Echter weet ik ook dat het toch per onderwerp verschilt hoe makkelijk ze iemands enthousiasme willen aannemen en wie ben ik, ik wil het zeer zeker bij niemand opdringen. Op mijn instagram pagina deelde ik al wel in algemene termen over het ervaren van God in een wat abstractere zin. Ik deelde zelfs al wel over mijn doop, maar echt veel meer deelde ik (nog) niet. Het geloof maakte mij namelijk ook kritischer waar ik mijn aandacht op wil richten en waar ik mijn energie aan besteed. Waar social media voorheen als een verslaving aan mij bleef trekken liet ik dat nu moeiteloos los. Christelijk therapeut Het geloof heeft natuurlijk ook een rol in mijn praktijk, maar dan puur omdat het mijn kijk op het leven heeft aangescherpt en deze visie neem ik mee als bagage. Net zoals deze als bagage als Nederlander eigenlijk ook in onze joods-christelijke cultuur zit. En niet onbelangrijk speelt het een rol in mijn praktijk doordat ik een hernieuwde liefde voor dienstbaarheid heb gekregen. Maar wanneer de persoon tegenover mij niet zelf het thema God op tafel legt, zal ik er niet over beginnen. Dat is simpelweg niet hoe mijn werk werkt. Daarom wel deze uitgebreide blog, om je een inkijkje te geven, om te laten zien dat mijn deur open staat wanneer jij het hier wél over wilt hebben. Wanneer je zelf christelijk bent en vastloopt kan het fijn zijn om te weten dat ik jouw fundament begrijp. Vragen over jouw eigen geloofservaring, met alle respect voor welke religie jij aanhangt. Of juist om op een veilige plek te kunnen praten over misstanden die zogenaamd ‘in naam van God’ zijn ontstaan. Nooit zal mijn praktijk de plek zijn waar ik mensen zal overtuigen van het geloof.

Van kritische blik naar besluiten te vertrouwen Het lonkte in deze blog nog wel even, om hier wetenschappelijke godsargumenten aan te voeren. Ik heb ze zelf wel veel opgezocht om de andere verhalen te kunnen weerleggen, die ik zoveel vaker hoorde. De verhalen waarmee men onder het mom wetenschap het christendom belachelijk probeert te maken. De verhalen die in de seculiere wereld soms een religie ansich lijken. Feit is dat beide partijen geen sluitende bewijzen hebben en zoals het in de wetenschap werkt de hypothese kleurt altijd het onderzoek. Het is daarom dat ik rust vind in de feitelijke term ‘geloven’ waarbij ik ook dagen heb dat ik hieraan twijfel, maar meer dagen dat ik voel dat het vol vertrouwen in mijn geloof staan me meer brengt en mij een beter mens maakt(dan een andere versie van mijzelf). Niet omdat ik dan moet voldoen aan beperkende geboden, maar omdat het mij helpt om vrijwillig te erkennen dat ik nog meer als Jezus wil zijn…

Goede gesprekken boven discussie De bijbel kan soms nog een uitdaging zijn, al vind ik het steeds weer zo opvallend dat sommige zinnen bijna letterlijk terugkomen in hedendaagse filosofie en in bijvoorbeeld in menig (seculier)zelfhulpboek waarbij het soms net een moderne ontdekking lijkt, terwijl het blijkbaar 2000 jaar geleden al werd opgeschreven. Sommige dialogen uit de bijbel vind ik echt genieten. Zo intrigerend hoe Jezus elke poging om een discussie te voeren ontwijkt met een vraag of een metafoor die de ander aan het denken zet. Een van mijn lievelingsverhalen deelde ik ook in mijn theatershow is Johannes 8: 3-10. Waarin Jezus de steniging van vrouwen openlijk bekritiseert door te zeggen “Wie van u zonder zonde is, laat die als eerste de steen op haar werpen.” Waarna iedereen afdroop, want niemand is geheel vrij van slecht gedrag. En zo is er meer interessants ook voor totaal ongelovigen de moeite waard. Ik kan je voor kritische gesprekken verwijzen naar een mooie podcast: ‘de ongelofelijke’ van de EO. Arjen Lubach komt aan het woord met zijn felle tegenstand en dan juist weer Emanuel Rutten die als Filosoof juist wetenschappelijke onderbouwing vond om tot geloof te komen. Je hoort er hoe Tim Hoffman vertelt dat hij niet (meer) gelooft maar wel Jezus ‘een ongelooflijke toffe linkse gast’ vindt. Luister ook in deze podcast hoe meer maatschappelijke thema’s in het perspectief van de seculiere maatschappij vs het geloof bekeken kunnen worden.

Ga naar de podcast

Pure liefde Voor mij weegt het gevoel toch het zwaarst. Zoals ik geraakt werd door het liedje ‘You say’ van Lauren Daigle en het gevoel dat mijn welthschmerz ineens verklaard werd bij de zinnen “break my heart for what breaks Yours” in ‘Hosanna’ van Hillsong Worship. Maar ook de intense voldoening die ik voel wanneer ik na een massage iemands voeten was, zoals Jezus deed bij het laatste avondmaal. En wanneer iemand mij complimenteert met hoe fijn en vol liefde ze mijn aanwezigheid heeft ervaren, dan voel ik mij nederig op een manier die ik voorheen maar ongemakkelijk vond. Nu weet ik, dit gaat niet over mij, ik voel op die momenten dat het echt Gods liefde is die door mij heen werkt. Super lief dat je tot zo ver gelezen hebt. Lief als je het puur deed voor mijn persoonlijke verhaal Minstens zo lief voor jezelf als je stoeit met het geloof Ik heb het met liefde geschreven Met liefde voor Hem en daarmee het christelijke geloof Maar zeker ook liefde voor de wereld omdat we door verhalen te delen meer kunnen kijken naar waarin onze verhalen op elkaar lijken in plaats van aannemen waarin we verschillen. Met liefde ook ben je welkom met jouw vragen Stuur me gewoon een mailtje

Mail Marije

Mocht je serieus willen onderzoeken wat God voor jou betekend, weet dat er op 9 oktober weer een nieuwe Alpha cursus start. Ik zal daar ook als begeleider zijn dit keer. Kosteloos en welkom met werkelijk alle vraagtekens. Het is geenszins een plek waar men probeert om je te bekeren. Het is een plek waarin je jezelf mag zijn. De plek waar je alles mag delen. De plek waar je mag twijfelen. De plek waar je welkom bent.