Ik zag het gebeuren, mijn hartslag ging omhoog, ik wist niet wat ik moest doen… Ingrijpen? Maar dan doorbreek ik de kans op een natuurlijke oplossing. Laten gaan? Maar dan zal er misschien wel bloed vloeien… Ik greep in, deed waarvan ik op dat moment dacht dat dat het beste was en toen ik dacht dat de rust was teruggekeerd gaf ik ze de kans het opnieuw samen te proberen. Wat een vergissing, het ging nu letterlijk tot bloedens toe…
Ik heb het nier niet over een moeder met haar dochter in mijn praktijk, ook niet over de relatie tussen mijn dochter en mij of die met mijn moeder. Nee, ik beschrijf hier wat ik meemaakte met onze konijnen. Maar na 1,5 week onzekerheid ging het weer goed en besefte ik mij dat ik hier een les uit kon leren die ik graag met jullie deel. Ik was er enigszins op voorbereid dat onze konijnen niet gegarandeerd altijd een schattig duo zouden zijn. Het is een moeder met dochter en die laatste zou bij 1,5 jaar in de pubertijd komen, met mogelijk territoriaal gedrag tot gevolg.
…het hok lag echt vol met grote witte plukken van de zorgvuldig opgebouwde wintervacht. Het was midden in de nacht en ik zat bij het raam op google, opzoek naar een oplossing voor deze moeder en dochter. Het was duidelijk dat dit niet uniek was, maar ik kon het niet aanzien, die konijntjes die we zo graag knuffelen konden toch niet zo agressief achter elkaar aan blijven jagen? Moest ik ze dan ‘laten helpen’ bij een dierenarts? Maar waarom zou ik zo drastisch ingrijpen in de natuur? Of moesten we dan de jongste maar weggeven en opzoek gaan naar een betere match? Maar het waren tenslotte wel moeder en dochter… Zou ik de twee maar weer samen laten ipv de ene in het nachthok opsluiten en de ander buitensluiten? Ik gaf het een kans, maar dat was het moment dat ik ontdekte dat konijnen ook kunnen gillen. Zo kon ik niet naar bed, dan moest de moeder maar buiten in de ren blijven onder een tafeltje met extra stro.
De dagen daarop zagen we hoe de konijnen elkaar via het gaas wel bleven opzoeken en dat oogde liefdevol, maar om de paar dagen probeerden we of het ook echt zo liefdevol was, met opnieuw plukken wol en zelfs een ontstoken oog tot gevolg. We wilden het opgeven, maar in de zoektocht naar hoe we de jongste zouden kunnen weggeven en de moeder weer koppelen met een ander, ontdekte ik meer over het territoriale gedrag van de konijnen… Ik moest toegeven, mijn drang om de natuur zoveel mogelijk zn gang te laten gaan was al mis gegaan bij het ingrijpen, maar bovenal bij het aannemen dat de vorige eigenaar de ren ruim genoeg had gemaakt.
Werk aan de winkel dus; we maakten de ren bijna dubbel zo groot en ondertussen creëerden we ruimte op neutraal terrein, waar de konijnen op een veilige manier hun verhoudingen mochten uitvechten. Toen dat ter plaatse goed leek te gaan, mochten ze samen terug in het volledig schoongemaakte hok met nieuwe ren. Niemand had meer een eigen territorium, ze kregen letterlijk een nieuwe start en konden zich op meerdere plekken schuilen en op een natuurlijke manier scharrelen en graven om te kunnen handelen naar wat ze nodig hebben.
Het gedrag aanschouw ik sindsdien dagelijks met veel plezier tijdens een kopje koffie voor het woonkamerraam. Ze kunnen elkaar echt nog wel eens snauwend achterna zitten, maar door de extra ruimte lost zich dat op voordat er wol in het rondvliegt. Meestal zitten ze kort daarna weer knus tegen elkaar aan. Ondertussen zijn we alweer weken verder en durf ik te zeggen ‘ze leven nog lang en gelukkig’. Ik ben dan wel geen expert als het om konijnen aankomt, maar wel als het gaat om het ‘lezen’ van energie en ik zie echt een totaal andere energie bij de konijnen. Ik zie echt oprecht dat ze zich vrij voelen en gelukkig zijn!
Wat ik hier uitpik voor jou?
Het leven is niet altijd mooi of makkelijk, laat staan het moederschap. Je kinderen doen soms lelijke dingen, maar laat je niet afleiden door hoe een ander het zou doen.
Durf dingen op je gevoel te doen, zelfs als dat niet het beste blijkt.
Gun jezelf die kleerscheuren, je leert ervan.
Net als je kinderen! Gun ze die lelijke uitspattingen.
In het geval van kinderen blijkt het ook een teken dat ze zich veilig genoeg voelen, want ze zijn afhankelijk van jou om te overleven, daarvoor is ons brein geprogrammeerd. Hun onbewuste patroon zorgt ervoor dat ze braaf blijven totdat ze zich veilig genoeg voelen. Beter voelen ze zich thuis veilig genoeg, zodat ze hiervan leren, zodat ze nog bij jou uit durven huilen na een domme actie en jouw advies willen aanhoren. In plaats van wachten tot het mis gaat in de puberteit, want dan laten zij zich niet zo makkelijk op hun plek zetten door jou, ook niet op neutraal terrein ;)
Maar bovenal…
Geef dingen de tijd.
En zorg op z’n tijd voor een ander perspectief.
Je hebt als moeder je eigen ruimte nodig en groter wordende kinderen ook. Dit was voor mij jaren geleden ook de enige redding en de afgelopen jaren met periodes van lockdown bleek dit wederom de belangrijkste factor om overeind te blijven. Ruimte neem ik voor mijn noodzakelijke rust, om dat stemmetje in mijzelf weer te kunnen horen, om daar weer met aandacht en liefde een plan voor te maken, maar ook ruimte om te onderzoeken waarom ik doe wat ik doe. Zodat ik op mijn eigen pad blijf, in plaats van afdwaal in een onbewuste versie die het pad van een ander bewandeld, ofwel in dienst van de kinderen, in dienst van het systeem of in dienst van vorige levens van mijzelf of mijn voorouders.
Niets gaf mij zoveel geluk dan te weten wat mijn natuur was, en los te kunnen laten wat een krappe ren bleek te zijn in de vorm van kaders uit andere levens. Jij kunt je net zo vrij voelen als de 2 konijntjes bij ons in de tuin, ongeacht wat de buitenwereld, of de zogenaamde realiteit, je ook op wil leggen of in wil perken. Wanneer je dat gaat voelen, zul je zien dat jij een andere energie krijgt en dat straal je uit op jouw omgeving!
Wil je hier eens over verder praten?